Nathan Davis (Kansas City, 1937 – 2018) was een Amerikaanse multi-instrumentalist in de jazz (hardbop), hij speelde tenorsax, sopraansax, basklarinet en fluit. Hij werkte samen met o.a. Eric Dolphy, Kenny Clarke, Ray Charles, Slide Hampton en Art Blakey. Tijdens zijn diensttijd in het Amerikaanse leger kwam hij in 1960 in Berlijn; hij bleef in Europa en woonde vanaf 1962 in Parijs. Hij maakte 18 albums onder zijn eigen naam, The Hip Walk werd opgenomen in 1965. Trompettist Carmell Jones (Kansas City, 1936 – 1996) speelde zowel in de Junior als in de Senior Highschool Band met Nathan Davis en ook hier spelen ze samen. Verder horen we de Belgische jazzpianist/componist Francy Boland en de Amerikanen Jimmy Woode op bas en Kenny Clarke op drums.

Het resultaat mag er zijn, in tijden niet zulke goede doorwrochte muziek gehoord hoewel die van Dexter en Slide ook op MPS ook uitstekend is. Het is jammer dat Nathan Davis niet meer naam heeft gemaakt, dat is mede te wijten aan het feit dat hij veel les gaf, op kleine labels opnam en lang in Europa verbleef. In mijn opinie behoort hij wel degelijk tot eredivisie van de jazz.

Het album opent met het titelnummer “The Hip Walk” hip is een typische jaren ’60 term over alles wat populair was, hier wordt daarop ingehaakt, maar muzikaal gaat het puur over hard bop en superieur ook. Het swingt als de hel en laat alle kwaliteiten van Davis en Jones ten volle ten toon spreiden, super ! En dat zet zich volledig door in alle composities, eigenlijk was de voorziene titel voor dit album Modern Kansas City of K.C. 66, maar de titel werd niet gebruikt omdat er inmiddels niet veel jazzfans meer zijn die weten wat Kansas City ooit betekende in de jazz, namelijk het samenvloeien tussen het oude New Orleans en alles wat later gebeurde in New York en Chicago. Uit Kansas City kwamen zowel de swing van Count Basie als de Bebop van Charlie Parker.

Carmell Jones en Nathan Davis hebben beiden gespeeld in de Jay McShann Band, waarin ook Charlie Parker speelde. Daarom is het nummer “That Kaycee Thing” een sleutelstuk op dit album, zoals Nathan zegt: “it has the cry of the city with all of its fast night life and tells you that there is a certain thing that you can feel but you can’t see or touch - you just know it’s there “. Alle composities zijn van Nathan Davis met uitzondering van de klassieker “Yesterdays” van Jerome Kern en “Carmell’s Black Forest Waltz” van Carmell Jones. Laatst genoemd nummer behoort duidelijk tot een van de hoogtepunten op dit album met zijn heerlijke melodie en het sublieme spel van Jones, Nathan is hier niet aanwezig, dat is hij wel op afsluiter “B’s Blues” met een fraaie solo op de sopraansax. Dat hij ook op de fluit zijn mannetje staat bewijst hij in de fraaie versie van “Yesterdays”. Deze muziek is als balsem voor de ziel !

Jan van Leersum.